Monday 31 March 2014

Κάποιος Φούρνος θα Γκρεμίστηκε.....



....διότι έφτιαξα ψωμί! Και ζύμωσα και φούρνισα, σας λέω! Και όχι μόνο ένα, αλλά τρία ολόκληρα καρβέλια. Γιατί δεν ανακαλύπτει επιτέλους κάποιος τα ταλέντα μου να με στείλει σούμπιτη σε μια Παριζιάνικη Patisserie, να φουρνίζω pastries, να ντεκοράρω cupcakes και να χρωματίζω macarons όλη μέρα;

Εντάξει, δεν ήμουν μόνη μου στη κουζίνα. Είχα και βοηθό.

Εντάξει, δεν είχα βοηθό. Ήμουν ο βοηθός.

Βοηθός με την ευρεία έννοια. Ξέρετε, αυτός ο ενοχλητικός τύπος που κάθεται δίπλα στην αυθεντία και με φορτικό τρόπο προσπαθεί να αποσπάσει πληροφορίες και να απομνημονεύσει τεχνοτροπίες. Κυρίως έκανα ασταμάτητες ερωτήσεις, έβγαζα άναρθρες κραυγές ενθουσιασμού για το πόσο μπορεί να φουσκώσει  μια ζύμη, μπλεκόμουν στα πόδια της, ζύμωνα με ζήλο και καμάρι λες και είχα μόλις ανακαλύψει πως τετραγωνίζεται ο κύκλος και τύλιγα τις ζύμες μέσα σε κουβερτούλες  με φροντίδα και προδέρμ. Ευτυχώς, η αυθεντία τυχαίνει να είναι και μαμά μου οπότε και δεν της πήγαινε η καρδιά να με διώξει από τον χώρο, αν και φοβάμαι ότι ακόμα αναρωτιέται πού να έχουν κρύψει οι εξωγήινοι την πραγματική της κόρη. Πρέπει να είχε εγκαταλείψει εδώ και πάνω από μια δεκαετία την ελπίδα να δει το σπλάχνο της να ανακατεύεται με κατσαρόλες και τώρα που με βλέπει να είμαι ένα βήμα πριν εγκαταστήσω ράντζο στη κουζίνα για να κερδίζω χρόνο κάπως αποπροσανατολίζεται η γυναίκα.

Τέλος καλό, όλα καλά. Αυτή η συνεργασία στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, οι φραντζόλες κατασπαράχθηκαν κι γω έκανα άνοιγμα και στην αρτοποιία. Κι αυτή είναι ακόμα η αρχή.....;)

Γιατί; Διότι τον τελευταίο καιρό, μια ιδέα τριβελίζει το μυαλό μου που θα ανεβάσει τα επίπεδα δυσκολίας  στο προσωπικό μαγειρικό μου στοίχημα. Σκέφτομαι να επεκταθώ σε νέες κουζίνες, το οποίο φυσικά θα απαιτεί και μελέτη πέρα από μεράκι και χρόνο, άπειρο το πρώτο και περιορισμένο το δεύτερο. Εφικτός ο στόχος, θέλω να πιστεύω. Διασκεδαστικός σίγουρα, πάντως. Ίσως μια φορά το μήνα, ή δυο....ιδέες και προτάσεις παραπάνω από ευπρόσδεκτες έως και απαραίτητες! Share your thoughts J



Υλικά:

·    1 φακελάκι  ξηρή μαγιά στιγμής
·    1 kg αλεύρι ολικής αλέσεως
·    3 κ.σ. ελαιόλαδο
·    1 κ.γ. ζάχαρη
·    2 φλ. του καφέ χλιαρό νερό
·    Αλάτι κατά βούληση

* Μία κούπα ξηρούς καρπούς της προτίμησής μας και μία κούπα ψιλοκομμένες λιαστές ντομάτες και ελιές για να γεμίσουμε τα δύο από τα 3 καρβελάκια μας!


Οδηγίες:

·    Επιλέγουμε μια λεκάνη λίγο βαθιά γιατί το ζυμάρι θα φουσκώσει. Ρίχνουμε μέσα το ελαιόλαδο, τη μαγιά και τη ζάχαρη. Με μεγάλη προσοχή, αρχίζουμε να ρίχνουμε εναλλάξ το αλεύρι και το νερό με το ένα χέρι και να ζυμώνουμε με το άλλο μέχρι να γίνει μια μαλακή ζύμη. Συνήθως περισσεύει λίγο αλεύρι από το 1 kg. Όταν η ζύμη σταματάει να κολλάει στα χέρια μας, είναι έτοιμη.
·    Ακολουθεί μητρική αγάπη και τρυφερότητα. Σκεπάζουμε τη λεκάνη με αλουμινόχαρτο και την τυλίγουμε μέσα σε μια κουβερτούλα. Αφήνουμε τη ζύμη να κοιμηθεί για 1 ώρα για να φουσκώσει.
·    Μετά από μια ώρα βγάζουμε τη ζύμη και την χωρίζουμε σε τρία όμοια κομμάτια . Εμείς φτιάξαμε με αυτόν τον τρόπο 3 διαφορετικά ψωμάκια μήκους περίπου 22 εκ. Το ένα το αφήσαμε σκέτο , το δεύτερο το γεμίσαμε με ξηρούς καρπούς (σποράκια, φουντούκια, σταφίδες και ότι άλλο θέλετε) και το τρίτο, το αγαπημένο μου, το γεμίσαμε ψιλοκομμένες ελιές και λιαστές ντομάτες.
·    Αφού ζυμώσουμε ξανά καλά τα τρία διαφορετικά ζυμάρια μας όπου έχουμε ενσωματώσει τα αντίστοιχα υλικά, τα απλώνουμε μέσα σε λαδωμένα μακρόστενα φορμάκια (γύρω στα 22 εκ.), τα ξανασκεπάζουμε με αλουμινόχαρτο και τα ξανατυλίγουμε στην κουβερτούλα για μία ώρα.
·    Όταν περάσει η μία ώρα, βάζουμε τα φορμάκια σε προθερμασμένο στους 200 βαθμούς φούρνο για 45’ το πολύ.
·    Τέλος, τα βγάζουμε από το φούρνο και τα σκεπάζουμε με μια πετσετούλα για λίγη ώρα ώστε να φύγει η υγρασία, και να γίνει η κόρα μας τραγανιστή.




Enjoy!


Friday 28 March 2014

Είσαι συ μια Σουπιά....Κοκκινιστή!



Σε ένα διάλειμμα από την αναζήτηση της τέλειας συνταγής, εστίασα όλη μου την ενέργεια στον σχηματισμό της τέλειας μπούκλας. Γνωρίζω ότι είμαι εντελώς εκτός θέματος αλλά, προς υπεράσπισή μου, η δημιουργία ενός νέου όμορφου περιτυλίγματος πάντα βοηθάει την κούτρα μας να κατεβάσει φρέσκες ιδέες. Εντάξει, αυτό που έγραψα δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Το επιχείρημα αποσύρεται μέχρι να ανακαλυφθούν νέες λέξεις ώστε να επαναδιατυπωθεί.  Όπως και να ‘χει, πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να αποσυρθώ από την πειραματική μαγειρική και να αφιερωθώ στην συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο «10.000 τρόποι να μη στρώνουν οι μπούκλες σας.», συνεχίζοντας να εφαρμόζω με ζήλο τη μέθοδο του Thomas Edison.  Σίγουρα θα θεωρηθεί προσφορά στην ανθρωπότητα, αποκλείεται να είμαι η μόνη στη γη με αναρχικές μπούκλες.

Προχωράμε δια της ατόπου απαγωγής, λοιπόν. Δοκιμάζουμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, αλλάζουμε πορεία, ξαναδοκιμάζουμε, ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε και πάει λέγοντας. Πέρα από σοφία, θα αποκτήσουμε και σφιχτούς γλουτιαίους μύες. Μέχρι τη τελευταία δοκιμή. Αυτήν που θα ανάψει τη λάμπα του Edison, αυτή που θα βγάλει το κέικ ολόκληρο από τη φόρμα, αυτή που θα μας χαρίσει την τέλεια μπούκλα. Και τότε θα έχουμε και φαΐ και λάμψη και γοητεία και θα βγούμε έξω να κατακτήσουμε τον κόσμο.  Μέχρι τότε θα τρώω κέικ με το κουτάλι μέσα στο σκοτάδι. Τουλάχιστον έτσι δε θα φαίνονται τα κατσαρά μαλλιά μου. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Μετά, βέβαια, θα θυμηθώ ότι μπήκε η άνοιξη και ότι δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να προχωράμε δια της ατόπου απαγωγής. Τα ανήσυχα πνεύματα εκπέμπουν μια γοητεία ισάξια με αυτή των ανθρώπων με τα χαμογελαστά μάτια. Ποιο το νόημα να αφήνουμε τις αποτυχίες μας να μας ακυρώνουν; Κι αν δεν μας έκατσε η ζαριά σήμερα, πάλι στα χέρια μας δε θα κρατάμε αύριο τα ζάρια; Κι αν σε κάτι δεν είμαστε καλοί, γιατί να επιμένουμε; Κι αν κάτι το κάνουμε σαν αγγαρεία, γιατί να το συνεχίζουμε; Κι αν κάτι δε μας δίνει χαρά, γιατί να την εκβιάζουμε; Πόσο πιο εύκολο και λιγότερο χρονοβόρο θα ήταν να αποδεχτούμε ήττα και να αλλάξουμε πορεία πλεύσης; Άλλωστε το είπε και  ο Αϊνστάιν: «ο καθένας είναι μεγαλοφυΐα, αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σ’ένα δέντρο, θα περάσει όλη του τη ζωή πιστεύοντας πως είναι ηλίθιο».


Γι’αυτό και γω σήμερα δεν επιδόθηκα σε πειραματισμούς, αρκετά ταλαιπωρήθηκε το κεφάλι μου για μια ημέρα, και προτίμησα να αφήσω την εμπειρία να μιλήσει. Και η εμπειρία ήρθε απ’ την Καβάλα με μορφή βιβλίου, δώρο από την κ. Δώρα! Όνομα και πράγμα!




Αντιγραφή συνταγής από το βιβλίο

Υλικά:
·   1,5 κιλό σουπιές
·   1 κιλό κρεμμύδια περασμένα από χονδρό ρεντέ
·   2 σκελίδες σκόρδο
·   1 φλ. τσαγιού άσπρο κρασί
·   1 κιλό ντομάτες περασμένες από ρεντέ
·   2 φύλλα δάφνης
·   1 κ.σ. ξύδι
·   Αλατοπίπερο





Οδηγίες:

 Καθαρίζουμε, πλένουμε και κόβουμε τις σουπιές σε κομμάτια. Σωτάρουμε στο λάδι τα κρεμμύδια με το σκόρδο και  ρίχνουμε τις σουπιές να λαδωθούν καλά. Προσθέτουμε το κρασί, τις ντομάτες, το αλατοπίπερο, τη δάφνη, το ξύδι και λίγο νερό. Τα αφήνουμε να σιγοβράσουν. Πριν τις σερβίρουμε, τις πασπαλίζουμε, αν θέλουμε, με ψιλοκομμένο μαϊντανό.






Καλό Σαββατοκύριακο!! :)


Wednesday 26 March 2014

Κρατάμε τον Μπακαλιάρο, αφήνουμε τη Σκορδαλιά....




Μη ψάρωνετε, ψαρόσουπα θα φάμε! Να με συμπαθάτε αλλά αρνούμαι να παραιτηθώ της πιθανότητας να πλησιάσω άνθρωπο για τα επόμενα 2 εικοσιτετράωρα. Ναι, τόσο κρατάει, μην προσπαθείτε να με πείσετε και αφήστε κάτω τους μαϊντανούς και τους δυόσμους. Αυτός ο μυρικασμός δε θα οδηγήσει πουθενά κι αν έρθει ο γαλάζιος πρίγκιπας πάνω στο λευκό το άτι ( συνδυασμός γαλανόλευκη, δεν είναι τυχαίο, εθνική επέτειος σήμερα) θα την κάνει με όπισθεν και άντε να τον ψάχνετε μετά μέσα στα δάση και στις ραχούλες. Ναι, ναι, το γνωρίζω και ότι το σκόρδο έιναι το κλειδί της μακροζωίας και όλοι έχουμε αυτόν τον υπεραιωνόβιο συγγενή που δηλώνει ότι οφείλει την κράση του στην κατάποση ολόκληρων ομών σκελίδων σκόρδων.

Πάντως, εύχομαι ολόψυχα να σας πετυχαίνω αυτή τη στιγμή αραχτούς και έξ´ ολόκληρου μη παραγωγικούς σε καναπέδες, ντιβανομπάουλα και ντιβανοκασέλες, με μια ελαφριά ευχάριστη ζαλάδα απο τα ουζάκια που ήπιατε κάτω απο τον υπέροχο ανοιξιάτικο ήλιο, ιδανικά συνοδεία θαλασσινών μεζέδων και, ακόμα ιδανικότερα, με το κυματάκι να σκάει κάπου μέσα στο οπτικό σας πεδίο. Να έχετε αυτό το απλανές αδιαπέραστο χαμόγελο, στο βλέμμα πιο πολύ παρά στο στόμα, των ανθρώπων που έχουν αποκωδικοποιήσει το μυστικό για να βλέπουν την ομορφιά στα πιο αδιανόητα μέρη και στις πιο φαινομενικά αδιάφορες στιγμές της καθημερινότητας. Κι ας έχετε και αυτή την εσάνς σκόρδου, δεν είμαι ακατάδεχτη εγώ.

Μ´αρέσουν οι άνθρωποι με τα χαμογελαστά ματιά. Είναι σπάνιοι μα θέλω να τους μοιάζω. Ειναι πληθωρικοί και κάπως βρίσκουν τον τροπο να φυλακίζουν μέσα στο βλέμμα τους αυτή την ομορφιά και να την αντικατοπτρίζουν απευθείας στα μάτια που εχουν απέναντι τους, φτάνοντας βαθύτερα από μια επιφανειακή ανταλλαγή βλεμμάτων. Αρκει να θες τους διακρίνεις μέσα στο πλήθος και μπορείς να μάθεις πολλά. Υπάρχουν τόσες αλήθειες όσες και οι εκδοχές που άκουσες, αν πρέπει να διαλέξεις μια, διάλεξε την πιο όμορφη, θα σου κοστίσει το ίδιο μα θα σου "στοιχίσει" λιγότερο. "Την συμβουλή αυτού που θα ακούσεις, τη ζωή αυτού θα ζήσεις" μου είπε κάποιος πρόσφατα.

Πώς ανοίγει ξαφνικά το μυαλό μας μια μέρα κάτω απ´τον ήλιο και δίπλα στη θάλασσα; Αναρωτιέμαι τι ακριβώς μεσολάβησε απο προχτές και σημερα περικυκλώθηκα ως δια μαγείας απο ανοιξιάτικες ευωδίες. Τόσες αμυγδαλιές και βουκαμβίλιες πού ήταν κρυμμένες;

Λέω απο δώ και στο εξής να ακούω συμβουλές μόνο απο ανθρώπους με χαμογελαστά μάτια, κάτι ξέρουν παραπάνω.....

Υλικά (4 άτομα):

2 κατεψυγμένοι μπακαλιάροι
3-4 κλωνάρια σέλινο, φύλλα και βολβοί, κομμένα σε μεγάλα κομμάτια
2 καρότα, κομμένα στη μέση
1 πατάτα μεγάλη, κομμένη στα 4
1 μέτριο κρεμμύδι, κομμένο στη μέση
5 κ.σ. ελαιόλαδο
2/3 φλ. τσαγιού ρύζι
1 λεμόνι
Αλατοπίπερο

Οδηγίες:

· πλένουμε και καθαρίζουμε τους μπακαλιάρους από τα λέπια
· γεμίζουμε τα 3/4 μιας κατσαρόλας με νερό, και μόλις ζεσταθεί το νερό ρίχνουμε όλα τα παραπάνω
υλικά μέσα, να βράσουν σε μέτρια φωτιά. Σε περίπου 15' με τρυπητή κουτάλα βγάζουμε όλα τα   υλικά σε ένα πίατο και ψιλοκόβουμε όλα τα λαχανικά μας, αφήνοντας τα ψάρια, τα οποία εχουν μαγειρευτεί ήδη ολόκληρα. Καταλαβαίνουμε πότε το μπακαλιαράκι είναι έτοιμο όταν αρχίσει να ανοίγει.
· σουρώνουμε το νερό για να φύγουν τυχόν αγκαθάκια και το ξανά ρίχνουμε στην κατσαρόλα.       ·Προσθέτουμε το ρύζι και τα ψιλοκομμένα λαχανικά μας και το αφήνουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να      έιναι έτοιμο το ρύζι. Ελέγχουμε συνέχεια το νερό ανάλογα με το πόσο πηχτή θέλουμε τη σούπα μας. Ρίχνουμε μέσα το λαδάκι και το λεμόνι και Αλατοπιπερώνουμε.

Tip σερβιρίσματος:

Χτυπάμε σε ένα μπολάκι λίγο λαδολέμονο και περιχύνουμε το ψάρι στην πιατέλα. Σερβίρουμε ψάρι και σούπα ξεχωριστά, ώστε να επιλέξει ο καθένας πως θα τα φάει και να αποφύγουμε τυχόν ανεπιθύμητα αγκάθια στο πιάτο μας. :)



Υ.γ. Κορίτσια, άκυροι οι γαλάζιοι πρίγκιπες για σήμερα. Έφαγαν κι αυτοί σκορδαλιά....;)






Το Κέικ της Μαμάς του Στουπ!




Διότι όταν ένα κέικ πεθαίνει, ένα άλλο κέικ γεννιέται σε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη. Πως αλλιώς θα διατηρηθεί η ισορροπία του Σύμπαντος; Ένα κέικ διαλύεται στην Αθήνα κι ένα κέικ φουρνίζεται στην Θεσσαλονίκη γεμίζοντας αμαρτωλές βουτυρένιες ευωδίες τους 4 τοίχους. Και όχι ένα απλό κέικ, αλλά ένα μαμαδίστικο κέικ, από αυτά που περνάνε από γενιά σε γενιά, από μάνα σε κόρη και από στόμα σε στόμα, με αποτέλεσμα να διστάζεις να επέμβεις στα υλικά γιατί ο τρόπος που αυτά τα υλικά δένουν μεταξύ τους κουβαλάει μια παράδοση που οφείλεις να διατηρήσεις αναλλοίωτη στο χρόνο, γεύσεις και μυρωδιές που λειτουργούν ως γέφυρες με το παρελθόν, φόρος τιμής σε αναμνήσεις άλλων εποχών, πιο αθώων.

"Ποια γραμμάρια; Με το μάτι τα ρίχνουμε τα υλικά! Όταν δέσει η ζύμη θα το καταλάβεις!" Καλά, μη το δένεις και κόμπο αυτό, ακόμα με το κουτάλι το τρώμε το προχθεσινό το κέικ. Νόστιμο, δε λέω, απο εμφάνιση υστερούμε λίγο. Και τι να πεις στον άνθρωπο; "Έφτιαξα ένα κέικ προχτές κόλαση, κάτσε να σου φέρω ένα μπωλάκι να δοκιμασεις!" Θα μάθουμε, που θα πάει; Απο τεχνοτροπία υστερούμε, απο μεράκι περισσεύουμε!

Γιατί πήγα Θεσσαλονίκη δε λέω, ειναι μυστικό και γω μυστικά δεν μαρτυράω. Ξέρω όμως ότι είχα χρόνια να το φάω αυτό το κέικ και η νοσταλγία μεγάλη. 4 το χάραμα, τα τζιν τόνικ άσπρος πάτος και εγω σκεφτομουνα να καταφέρω να ξυπνήσω λίγο νωρίτερα απο το ξυπνητήρι, πήρα πρέφα ένα κέικ στη κουζίνα, να προλάβω να το φωτογράφισω πριν φύγουμε, κουβαλάει ιστορία το άτιμο...

Υλικά:

Ζύμη:
5 αυγά
2 φλ. Ζάχαρη λευκή
3 φλ. Αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
1 φλ. Βούτυρο
1 φλ. Γάλα
1 βανίλια

Σως:
4 κ.σ. Κακάο
1 φλ. Γάλα
1/5 της παραπάνω ζύμης

Οδηγίες κατά γράμμα, απευθέιας απ´τη μάνα:

Πετάμε σε ένα τάπερ όλα τα υλικά της ζύμης, τα ζυμώνουμε καλά με τα χέρια μας και τη στρώνουμε σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη φόρμα. Στο μίξερ χτυπάμε τα υλικά της σως και περιχύνουμε το κέικ μας. Χαντακώνουμε ελαφρά με μαχαιράκι τη φόρμα γύρω γύρω και βάζουμε σε προθερμασμένο στους 170°C  φούρνο για 40-45', ανάλογα με το φούρνο.

Μην ανοίγετε παράθυρα, να μοσχοβολήσει όλο το σπίτι και......



...Enjoy!!




Tuesday 18 March 2014

Η Λευκή Τριανταφυλλένια Μους....

Η Λευκή Τριανταφυλλένια Μους....



...ή, με άλλα λόγια, μια καθημερινή ιστορία του πώς να αντιστρέψεις ένα κακό αποτέλεσμα από μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Μαθήματα επιμονής και υπομονής παραδίδονται από τον Τhomas Edison που δεν απέτυχε, απλά βρήκε 10.000 τρόπους να μην ανάβει μία λάμπα. Λίγο το ‘χετε? Σκεφτείτε πόσο χρόνο γλίτωσε στους επόμενους φερέλπιδες εφευρέτες; Α ναι, δεν υπήρξαν επόμενοι διότι στην δεκάτη χιλιοστή πρώτη προσπάθεια η ριμάδα η λάμπα άναψε! Ηθικό δίδαγμα; Μια χαμένη μάχη δεν οδηγεί απαραίτητα σε χαμένο πόλεμο, μια κακή μέρα δεν συνεπάγεται μια κακή ζωή, ένα κέικ που βγαίνει διαλυμένο από τη φόρμα δεν αποτελεί ζαχαροπλαστική αποτυχία! Ουπς, αυτό κλιμακώθηκε γρήγορα.

Αλλά, ναι, το ομολογώ! Σκότωσα ένα κέικ. Ειδικοί και εμπειρογνώμονες πέσαν πάνω από τα συντρίμμια να βρούνε τί κρύβεται πίσω από το έγκλημα. Φωτογραφίες του σκηνικού εστάλησαν μαζί με την αναφορά, δηλαδή τη συνταγή, ανακρίθηκα ενδελεχώς για τα όπλα που βρέθηκαν πάνω μου, δηλαδή για το μίξερ και λοιπά μαγειρικά σκεύη. Η νεκροψία οδήγησε σε ένα σκληρό και απόλυτο πόρισμα, η υπαίτια ήμουν εγώ, η συνταγή ήταν άρτια και ορθή και όταν βάζεις μία ζύμη σε μια φόρμα, τη βουτυρώνεις πρώτα, δεν αρκεί η καλή θέληση!  Μία λάθος κίνηση πάνω στη φούρια, αρκεί...

Μετά από την κούραση, την απόδοση ευθυνών και την απογοήτευση δεν υπήρχε άλλη λύση παρά μόνο να πάρουμε ένα κουτάλι και να....φάμε τα αποδεικτικά στοιχεία! Μα την ατυχία μου, το εσωτερικό είχε φουρνιστεί εξαιρετικά! Ήταν κρίμα κι άδικο να φύγει άκλαφτο! Ο φάκελος ξανάνοιξε, φρέσκες ιδέες πέσαν στο τραπέζι και κάπως έτσι το ταλαίπωρο κεκάκι αποτέλεσε μια πεντανοστιμη βάση για μια μους λευκής σοκολάτας με λικέρ τριαντάφυλλο!



Υλικά:

·    2/3 μιας πλάκας λευκής σοκολάτας
·    250 γρ. πλήρη κρέμα γάλακτος
·    1 ζελατίνα ζαχαροπλαστικής
·    2 κ.σ. λικέρ τριαντάφυλλο


Οδηγίες:

·    Σε μπεν μαρί λιώνουμε τη σοκολάτα και την αφήνουμε στην άκρη, χωρίς να βγάλουμε το μπεν μαρί από το νερό. Βάζουμε τη ζελατίνα σε νερό σύμφωνα με τις οδηγίες της συσκευασίας.
·    Στη συνέχεια φέρνουμε σε βρασμό 100 γρ. κρέμα γάλακτος, την αφήνουμε να λίγα λεπτά να γίνει χλιαρή και την προσθέτουμε λίγη λίγη στη σοκολάτα, ανακατεύοντας απαλά ώστε να πήξει. Σε αυτό το σημείο προσθέτουμε και τη ζελατίνα.
·    Αφήνουμε το μείγμα να  κάτσει και χτυπάμε την υπόλοιπη κρέμα γάλακτος σε σφιχτή σαντιγί, την οποία και ενσωματώνουμε σιγά στο μείγμα μας. Σε αυτό το σημείο ρίχνουμε και το λικέρ τριαντάφυλλο. Μόλις το μείγμα ομογενοποιηθεί, το χύνουμε στα ποτηράκια μας στα οποία έχουμε στρώσει και πατήσει καλά με το κουτάλι μας το κέικ.
·    Το αφήνουμε στο ψυγείο για τουλάχιστον 3 ώρες και....



Enjoy!


Υ.γ. Ποτέ δεν πετάμε κέικ. Το μεταποιούμε! :P

Thursday 13 March 2014

Το Πιλαφάκι με τα Λαχανικά και την τριμμένη Φέτα




Λένε ότι δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα επαναλαμβάνοντας τα ίδια βήματα. Αυτή τη σκέψη έκανα χτες το βράδυ, ενώ πάλευα με κάτι ροκανίσματα στο στρωματάκι του πιλάτες. Τελικά είναι βάσιμο το «νους υγιής εν σώματι υγιεί».  Εκεί που δοκιμάζεις τις σωματικές αντοχές, το μυαλό παθαίνει μια απελευθέρωση, υποσυνείδητη εικάζω. Παραλληλίζω τη διαδικασία με την ανάλογη του ύπνου. Πόσες φορές σας έχει συμβεί να πέφτετε για ύπνο με ένα άλυτο πρόβλημα στο μυαλό σας να σας βασανίζει και να ξυπνάτε με την αίσθηση ότι η απάντηση ήταν πάντα εκεί μπροστά στα μάτια σας; Δεν σας κρύβω ότι, ούσα φοιτήτρια, είχα λύσει μαθηματική εξίσωση κατ’ αυτό τον τρόπο. Μεγάλη επιτυχία, είχε καταχειροκροτηθεί από το ευρύ κοινό, δηλαδή από τη μαμά μου. Οι υπόλοιποι συμφοιτητές μου, βλέπετε, την είχαν λύσει στον ξύπνιο τους.

Ομολογώ ότι ο τελευταίος καιρός έχει αποδειχθεί αρκετά κουραστικός. Σε ένα πρόγραμμα ήδη αρκετά πιεσμένο, επιχείρησα να ενσωματώσω όχι μόνο τη μαγειρική αυτή καθ’ αυτή, αλλά και την εύρεση συνταγών και την αγορά των υλικών και όλα όσα τα παραπάνω συνεπάγονται. Και τα διασκεδαστικά και τα διεκπεραιωτικά. Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο χωροχρόνος δεν προσαρμόστηκε υπέρ μου. Μετά από ένα εξονυχιστικό μίτινγκ με την αφεντιά μου, όμως, αποφάσισα ότι θα συνεχίσω να τα κάνω όλα. Τί θα έπρεπε όμως να αναπροσαρμόσω;

Όπως, λοιπόν, αναρωτιόμουν χθες το βράδυ που θα βρω ανοιχτό σουπερμάρκετ μετά τις 21:00 για να αγοράσω κάτι υλικά που μου λείπανε, συνειδητοποίησα ότι η αλληλουχία των βημάτων δεν χρειάζεται να είναι εύρεση/δημιουργία συνταγής –> αγορά υλικών –> μαγείρεμα. Μπορεί κάλλιστα να είναι άνοιγμα ψυγείου / ντουλαπιού –> αυτοσχεδιασμός –> μαγείρεμα. Ενίοτε και απόψυξη ήδη έτοιμου κεφτέ! Στην Αγγλία τους λέγαμε “emergency burgers” χαριτολογόντας. Και αυτή ήταν η άσχετη πληροφορία της ημέρας.

Υλικά:

·    4 μεγάλα καρότα, κομμένα σε κυβάκια
·    2 μεγάλα κολοκυθάκια, κομμένα σε κυβάκια
·    1 φλ. τσαγιού μανιτάρια, κομμένα στη μέση
·    2 φλ. τσαγιού ρύζι για πιλάφι
·    2 κ.σ. ελαιόλαδο
·    1 ξερό κρεμμύδι, ψιλοκομμένο
·    1 σκελίδα σκόρδο, ψιλοκομμένη
·    ½ κ.κ. πιπέρι καγιέν
·    Αλάτι
·    Φέτα τριμμένη, κατά βούληση






Οδηγίες:

·   Σε νερό που βράζει ρίχνουμε τα ψιλοκομμένα κολοκύθια και τα καρότα για 8’. Τα σουρώνουμε και τα αφήνουμε στην άκρη. Στο ίδιο κατσαρολάκι, τσιγαρίζουμε στο λάδι, το κρεμμύδι και το σκόρδο για 5’ και στη συνέχεια προσθέτουμε τα μανιτάρια και συνεχίζουμε το τσιγάρισμα για άλλα 3-4’.  Προσθέτουμε τα μισοβρασμένα λαχανικά μας  και συνεχίζουμε το ανακάτεμα για άλλα 5’. Απομακρύνουμε από το μάτι.

·    Παράλληλα, έχουμε φτιάξει το πιλάφι μας σκέτο. Σας έχω πει το μυστικό μου; Ε, να σας το πω! 2 μέρη νερό, ένα μέρος ρύζι. Μόλις το νερό πάρει βράση, ρίχνουμε το ρύζι, σβήνουμε το μάτι και κλείνουμε το καπάκι για περίπου 10-15’. Μόλις όλο το νερό έχει απορροφηθεί, το πιλαφάκι μας είναι έτοιμο. Το σερβίρουμε και το περιχύνουμε με τα λαχανικά μας. Μπόλικη τριμμένη φέτα από πάνω και.....







….Enjoy!

Υ.γ. Α, ναι, ξέχασα! Πετάμε μέσα στο πιάτο και τους αποψυγμένους κεφτέδες! Θα σας έλεγα ότι είναι δικοί μου αλλά οι δικοί μου είναι πιο όμορφοι από τους έτοιμους του σουπερμάρκετ που βλέπετε στη φωτογραφία! Και θα σας το αποδείξω σύντομα! Δέσμευση! Stay tuned! ;)


Tuesday 11 March 2014

Χταπόδι Γιουβέτσι με Ζεστή Καροτοσαλάτα




Κυριακάτικο τραπέζι. Λέξεις δύο, δουλειά για δέκα. Η ελληνική παράδοση στο μεγαλείο της, από το πιο ορεινό χωριουδάκι στο πιο μικρό νησάκι, από το πιο πυκνοκατοικημένο αστικό κέντρο στην πιο απομακρυσμένη συνοριογραμμή. Όλο το χάσμα των γενεών μαζεύεται γύρω από ένα τραπέζι με τις φωνές να σπάνε το φράγμα του ήχου και το καλό το πορσελάνινο σερβίτσιο να κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με τέλος άδοξο από τις έντονες χειρονομίες και τα γέλια της ομήγυρης.

Όμορφη εικόνα. Και τώρα θα κάνουμε μια διακοπή από το πρόγραμμα μας για μια απευθείας σύνδεση με την πραγματικότητα μιας και η παραπάνω περιγραφή είναι εξ’ ολοκλήρου αποκύημα της αχαλίνωτης φαντασίας μου και ουδεμία ομοιότητα φέρει με το δικό μου Κυριακάτικο τραπέζι, που ούτε φαντασμαγορικό ήταν, ούτε πολυπληθές, ούτε καν επίκαιρο. Ευτυχώς, δηλαδή, διότι και έξω έπεσα στις μετεωρολογικές προβλέψεις και ήμουν και κάπως ντεφορμέ. Βλέπετε, τα τσουγκρίσματα των τζιν τόνικ του Σαββατόβραδου στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας, μας βγήκαν λίγο παραπάνω απ’ όσα υπολογίζαμε. Αφήστε που για να αποφύγω τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που λέγαμε την προ-προηγούμενη φορά, απέφυγα και την ΕΜΥ κι είπα ότι βρέξει ας κατεβάσει. Όπως κι έγινε άλλωστε. Και έβρεξε και κατέβασε κι εγώ είχα ήδη ξεπαγώσει το χταπόδι κι ο δρόμος που διάλεξα επιστροφή δεν είχε. Μην πάει άδικα και η θυσία του ζωντανού, φανταστείτε πόσο σφυροκόπημα στο βράχο θα 'φαγε για να μαλακώσει. Γέμισε το σπίτι θαλασσινές μυρωδιές και το λούκι στο μπαλκόνι βρόχινα νερά. Κατέληξε και η τσάντα θαλάσσης που είχα παρατημένη στο μπαλκόνι, κρεμασμένη σε ένα δέντρο, απ' τα πολλά μποφόρ. Με τις πρώτες ζέστες του Μαΐου εγώ θα φτιάξω φασολάδα, να το ξέρετε, να είστε προετοιμασμένοι, μη πείτε ότι δε σας προειδοποίησα. 

Χταπόδι Γιουβέτσι

Υλικά:

·         350 γρ. κριθαράκι ψιλό
·         1 χταπόδι μετρίου μεγέθους
·         4 κ.σ. ελαιόλαδο
·         1 φλ. τσαγιού ροζέ ξηρό κρασί
·         2 κρεμμύδια ξερά ψιλοκομμένα
·         2 σκελίδες σκόρδου ψιλοκομμένες
·         1 φλ. τσαγιού πελτέ ντομάτας
·         1 πρέζα μπαχάρι
·         1 πρέζα Κανέλα
·         1 πρέζα πάπρικα
·         Πιπέρι φρεσκοτριμμένο
·         Ψιλοκομμένος μαϊντανός

Οδηγίες:

·         Πετάμε το χταποδάκι ολόκληρο σε μια κατσαρόλα με λίγο νεράκι και το αφήνουμε να βράσει στα υγρά του για 45’ σε μέτρια ένταση με κλειστό καπάκι.

Προσοχή: Ανάλογα με την αναλογία κατσαρόλας – χταποδιού υπάρχει περίπτωση να σας συμβεί το εξής: εκεί που κάθεστε αμέριμνοι στον καναπέ να ακούσετε ένα θόρυβο από την κουζίνα, να γυρίσετε και να δείτε το καπάκι να σηκώνετε σιγά σιγά μόνο του και να ξεπροβάλλει το κεφάλι του χταποδιού. Όχι, μην πανικοβληθείτε και μη φωνάξετε εξορκιστή. Απλά το χταπόδι ήταν πολύ μεγάλο και η κατσαρόλα πολύ μικρή. Με τραυμάτισε η εμπειρία, δε λέω, αλλά θέλω να πιστεύω ότι οι εφιάλτες με τα γιγάντια πλοκάμια θα είναι ένα προσωρινό φαινόμενο.

Στην συνέχεια το βάζουμε σε επιφάνεια κοπής και το κόβουμε σε κομματάκια αφού πρώτα αφαιρέσουμε το δόντι. Την κατσαρόλα την βγάζουμε από το μάτι αλλά δεν αδειάζουμε το ζουμάκι του χταποδιού.

·     Επαναφέρουμε την κατσαρόλα στο μάτι, προσθέτουμε στο ζουμί το λάδι και τσιγαρίζουμε το κρεμμυδάκι και το σκόρδο για αρκετά λεπτά, να μαραθούν τα κρεμμυδάκια. Ρίχνουμε μέσα το χταπόδι, το φέρνουμε 2 γύρες και το σβήνουμε με το κρασί.

·   Μόλις εξατμιστεί το αλκοόλ, προσθέτουμε τον πελτέ και τα μπαχαρικά, ανακατεύουμε και προσθέτουμε το κριθαράκι και αρκετό νερό για να μην μας κολλήσει το κριθαράκι. Σε περίπου 15’ το το γιουβετσάκι είναι έτοιμο και το σερβίρουμε πασπαλίζοντας το με τον ψιλοκομμένο μαϊντανό.

Ζεστή Καροτοσαλάτα

Σε νερό που βράζει ρίχνουμε 5 καρότα, κομμένα σε κομματάκια του ½ εκ., για 8’ και μετά τα στραγγίζουμε. Εν τω μεταξύ, χτυπάμε σε μικρό βαζάκι το εξής εκπληκτικό dressing:

·         2 κ.σ. ελαιόλαδο
·         1 κ.σ. χυμό λεμονιού
·         1/2 κ.κ. πάπρικα
·         1/4 κ.κ. πιπέρι καγιέν
·         1/4 κ.κ. τζίντζερ σε σκόνη
·         1/4 κ.κ. κύμινο
·         1/4 κ.κ. κανέλα
·         2 κ.σ. ψιλοκομμένος μαϊντανός
·         Αλατοπίπερο κατά βούληση


Περιχύνουμε τα καρότα με το dressing μας και......



......Enjoy!



Saturday 8 March 2014

Πατάτες & Μανιτάρια Γιαχνί



Ειναι κάποιες μερες που δε συμβαίνει τίποτα το εξαιρετικό, που όλα κυλούν σύμφωνα με το προγράμμα και τις προβλέψεις , που όλη η μέρα μοιάζει με ένα déjà vu από την τόση ομοιότητα που έχουν οι κινήσεις μας οι σημερινές με τις χθεσινές, τις προχθεσινές και πάει λέγοντας. Ξυπνάμε το πρωί, αφού κλείσουμε / χτυπήσουμε / βρίσουμε το ξυπνητήρι μας, πίνουμε βιαστικό ανθυγιεινό βαρύ αχτύπητο καφέ, ένα τοστ στα γρήγορα, ντύσιμο - βάψιμο σε χρόνο dt από την συνήθεια και έτοιμοι να βγούμε έξω στον κόσμο! Φοράμε ένα χαμόγελο, άλλες φορές αληθινό άλλες μάσκα, και καρφί για το γραφείο! Ώρες που άλλοτε κυλούν σα ρυάκι βουνίσιο και άλλοτε αργά και βασανιστικά σαν το κινέζικο μαρτύριο της σταγόνας. Πίσω στο σπίτι, κουρασμένοι, πεινασμένοι και, πολύ δικαιολογημένα, με ένα αίσθημα του ανικανοποίητου. Ήταν αυτή η μέρα όπως θα ήθελα να ειναι; Ήμουν αυτή τη μέρα αυτή που θα ´θελα να ήμουν; Ένα κρασί με λίγους καλούς φίλους, μια ταινία με τον άνθρωπο σου, δυο κουβέντες με την οικογένεια σου και διαλύονται τα σύννεφα. Τι κι αν δεν ήσουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου σημερα; Σαμπως δε θα 'χεις την ευκαιρία να γίνεις αύριο; Κι αν όχι αύριο, δε χάλασε κι ο κόσμος, υπάρχει πάντα η επόμενη. Σαν τις δίαιτες της Δευτέρας που ξεκινούν κάθε Δευτέρα......


Ειναι, όμως, και κάποιες άλλες μερες. Κάποιες μερες που ξυπνάς χωρίς ξυπνητήρι κι ας ειναι 7:30 π.μ. κι ας είναι Σάββατο. Ειναι κάποιες μέρες που κανείς την μεγάλη υπέρβαση και παίρνεις το αυτοκίνητο μόνος σου και οδηγείς μέχρι τον Χαλάνδρι και η μόνη απώλεια ειναι ένα καρφί που μπίχτηκε στο λάστιχο, μικρό το κακό αν εχεις έναν άνθρωπο που ξέρεις ότι θα τρέξει να βοηθήσει. Ειναι κάποιες μερες που εχεις την τιμή να γνωρίσεις από κοντά ανθρώπους που θαύμαζεις και να φτιάξεις υπό την καθοδήγηση τους σοκολατένιες τάρτες, brownies και μους νουτελα! Και κάποιες άλλες, παλι, που γνωρίζεις πολλούς ανθρώπους μαζεμένους, που κάνουν αυτό ακριβώς που ελπίζεις να κανείς κι συ κάποια μέρα και το κάνουν με επιτυχία εδώ και χρονια και σου δίνεται η ευκαιρία να τους δεις από κοντά.

Και ειναι κάποιες μερες, φίλοι μου, που όλα τα παραπάνω συμβαίνουν μαζεμένα! Και ο σεφ Γιάννης Λουκάκος σου δείχνει πως να κόβεις τα στραγάλια για να τα καβουρδισεις και, αμέσως μετά, 16 food bloggers ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μαγειρέψουν σαρακοστιανά και να συγκεντρώσουν λεφτά για τα παιδάκια στο 2ο Food for Good στο Cheapart. Και το αυτοκίνητο παθαίνει λάστιχο ακριβώς δίπλα σε ένα βουλκανιζατέρ! Τέτοιες μερες, λοιπόν, είμαστε οι καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας και σε αυτό θα τσουγκρίσουμε τα τζιν τονικ μας απόψε το βράδυ! Στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας! :)

Επιτρέψτε μου σήμερα να δώσω τη συνταγή υπό μορφή αφήγησης καθώς δε βρίσκομαι σε PC.

Ψιλοκοβουμε 10 μέτριες πατάτες και 500 γρ. Μεγάλα λευκά μανιτάρια. Τσιγαριζουμε 2 ξερά ψιλοκομμένα κρεμμύδια και 2 ψιλοκομμένες σκελίδες σκόρδο σε 4 κουταλιές ελαιόλαδο για 5' και στη συνέχεια ρίχνουμε τις πατάτες και τα μανιτάρια. Ανακατεύουμε για 2-3' και προσθέτουμε 500 γρ.  Σάλτσα ντομάτας και νεράκι να καλύψει τα υλικά μας. Μόλις πάρει βράση, χαμηλώνουμε την ένταση και καπακώνουμε. Το φαί ειναι έτοιμο όταν τρυπιούνται οι πατάτες. Αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε μπόλικο ψιλοκομμένο μαϊντανό. Μια πρέζα πάπρικα και μια πρέζα κανέλα θα απογειώσουνε το πιάτο μας. Φυσικά δε χρειάζεται να σας πω με τί συνοδεύεται ιδανικά.....με φέτα!! Τριμμένη με το χέρι πάνω από το πιάτο μας. ;)




Enjoy! 

Thursday 6 March 2014

Τα Ρεβύθια Αλλιώς

Τα Ρεβύθια Αλλιώς


Λίγο ο ανισόρροπος καιρός, λίγο το ανισόρροπο κεφάλι μου, λίγο το ένα, λίγο το άλλο, δεν θέλει και πολύ η διάθεση να πάρει την κατιούσα. Roller Coaster ο καιρός, από ηλιοφάνεια σε συννεφιά και από συννεφιά σε νεροποντή και όλα αυτά μέχρι να κατέβεις με το ασανσέρ στην είσοδο του σπιτιού και να αναγκαστείς να ξανανέβεις πάνω για γαλότσες και ομπρέλα, με την ελπίδα να μη χρειαστεί να ανέβεις και δεύτερη φορά για να πάρεις γυαλιά ηλίου. Και μη φανταστείτε ότι μένω σε κανέναν ουρανοξύστη! Πιστός μιμητής των τερτιπιών του καιρού και η ψυχοσύνθεση παρά τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις. Ασανσέρ και η ψυχολογία, μαυρίλα με τη μαυρίλα του ουρανού,  αισιοδοξία με κάθε μικρή ακτίνα του ήλιου που καταφέρνει να βρει τρυπούλα ανάμεσα στα βαριά σύννεφα και να φτάσει στο έδαφος. Κάπου υπάρχει μια ελπίδα σ’αυτή την εικόνα, μοιάζει αλληγορική η γνώση ότι πάνω από τα σύννεφα κρύβεται πάντα ο ήλιος. Τα σύννεφα θα φύγουνε, θα ξεσπάσουν πάνω στο κεφάλι μας ή θα μας προσπεράσουν και θα πάνε να ξεσπάσουν πάνω σε άλλα κεφάλια. Ρώσικη ρουλέτα. Πάντως θα φύγουν, θα φύγουν και θα έρθουν καινούρια. Για να ξαναφύγoυν. Και ο ήλιος ο ηλιάτορας θα είναι ακόμα εκεί! Και εσύ θα είσαι τυχερός αν πρόλαβες να βάλεις μέσα την μπουγάδα.

Σκέφτηκα να διοχετεύσω τα αντιφατικά ερεθίσματα που δέχομαι από το περιβάλλον στην κατσαρόλα μου. Αλχημείες κάπως παράτολμες με υλικά αταίριαστα και αποτελέσματα αναπάντεχα! Είχα αφήσει όλο το βράδυ τα ρεβύθια, τα οποία είχα φέρει απ’ τα όρη τ’ άγρια βουνά το προηγούμενο σαββατοκύριακο, να μουλιάζουν σε μια μεγάλη γαβάθα όπως τα πεσμένα νεράντζια στις λακκούβες των Αθηναϊκών δρόμων από την ασταμάτητη βροχή. Σαν γύρισα όμως από τη δουλειά το επόμενο απόγευμα, κάπως σαν να μη μου ταίριαζε η συμβατική κόκκινη ρεβυθάδα, όφειλα να κάνω κάτι πιο επαναστατικό, να σπάσει η ρουτίνα.

Και σας παρουσιάζω τα αποτελέσματα ευθύς αμέσως! Σας ενθαρρύνω να το τολμήσετε!


Υλικά:

·          250 γρ. ρεβύθια
·          250 γρ. κριθαράκι
·          2 κονσέρβες τόνο σε ελαιόλαδο
·          κόκκινη πιπεριά κέρατο, κομμένη σε ροδέλες

Οδηγίες:

Απλούστατες! Βράζουμε σε πολύ νερό τα ρεβύθια. Ένα τέταρτο πριν να είναι έτοιμα, προσθέτουμε το κριθαράκι και την κόκκινη πιπεριά. Στο τέλος στραγγίζουμε, βάζουμε την κατσαρόλα στο σβησμένο μάτι και προσθέτουμε τις 2 κονσέρβες ώστε να προλάβουν να τσιγαριστούν λίγο τα υλικά μας στο λάδι του τόνου. Σερβίρουμε σε μπωλάκια, και ρίχνουμε από πάνω το dressing μας (*).


*Tip: Ψάχνοντας να βρω με τί να «λούσω» αυτό το πιάτο, βρήκα διάφορες σως που αποτελούνταν κυρίως από μαγιονέζα και μουστάρδα. Καταλαβαίνω πως απογειώνεται γευστικά το πιάτο με μία τέτοια σως αλλά εγώ ένιωθα σαν να την κουκουλώνω λίγο την συνταγή με ένα τέτοιο dressing, σαν να της αφαιρώ το μεσογειακό και θρεπτικό χαρακτήρα της. Οπότε αντιστεκόμενη στον πειρασμό, την «έλουσα» με το πιο ταπεινό dressing, λαδολέμονο με κόκκινη πάπρικα, αλατάκι, πιπεράκι και λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό. Πεντανόστιμο! 

Enjoy!

Tuesday 4 March 2014

Ένα Μεσογειακό Κέικ

Ένα Μεσογειακό Κέϊκ


Είναι κάτι ράθυμες Κυριακές, που ξυπνάς μετά από έναν αναζωογονητικό δωδεκάωρο ύπνο, ο οποίος  μπορεί άνετα να συγκριθεί με μια σύντομη χειμερία νάρκη, ειδικά δε αν το προηγούμενο βράδυ έχεις φάει σαν αρκούδα.  Εντάξει, ας είμαι ειλικρινής, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Δε συνέβη αυτό το Σαββατόβραδο τουλάχιστον, γιατί αν ρίξω μια βιαστική αλλά διεισδυτική ματιά σε κάτι άλλα Σαββατόβραδα του αμαυρωμένου παρελθόντος μου, θα βρω κάποιες ενδιαφέρουσες ιστορίες να σας αφηγηθώ! Ωραίες για εσάς, δηλαδή, άντε και για τις εταιρίες που φτιάχνουν σόδες και είδαν τα κέρδη τους να εκτοξεύονται εν μια νυκτί! Πολυλογώ και πάλι, ας επανέλθω.

Ήταν, που λέτε, ένα ωραίο και ήσυχο πρωινό, όπου ο μόνος ήχος που έσπαγε τη σιωπή ήταν κάτι πουλάκια που γλυκοκελαηδούσαν έξω από το παραθύρι μου. (Καταλαβαίνετε, φυσικά, ότι χάριν αφήγησης  τα αποκαλώ έτσι, για να μη χαλάσω την ζεν ατμόσφαιρα που θέλω να δημιουργήσω, διότι, στην πραγματικότητα, διάφορα χιτσκοκικά σενάρια περνούσαν από το μυαλό μου...) Ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος από το άπειρο νερό που είχε ρίξει την προηγούμενη μέρα, ο ήλιος έλαμπε και από το παράθυρό μου διακρίνονταν μερικοί χαρταετοί που πετούσαν πρόωρα πάνω από το λόφο του Φιλοπάππου. Όπως αποδείχθηκε, βέβαια, σοφά έπραξαν οι ιδιοκτήτες τους μιας και ο καιρός την Καθαρά Δευτέρα δεν ενδείκνυτο για τέτοιες δραστηριότητες. Ενδείκνυτο για άλλες δραστηριότητες, βέβαια, όπως ας πούμε, τσικουδιά, χταποδομεζέδες και μύδια αχνιστά στα κουτουκάκια στου Ψυρρή, σε κάτι βροχερά και έρημα σοκάκια!

Αυτή, λοιπόν, την τόσο όμορφη και λαμπερή Κυριακή, έτυχε να είμαι μόνη στο σπίτι και να έχω όλο το χρόνο και τη κουζίνα δική μου, για να δημιουργήσω, και κανέναν απαιτητικό οισοφάγο, πέρα από τον δικό μου, για να ικανοποιήσω. Γι’ αυτό κι εγώ έφτιαξα......μακαρόνια με κέτσαπ, που ταίριαζαν ιδανικά με τον μαραθώνιο αμερικανικών σειρών που ακολούθησε! Ελάτε, ήθελα απλά να σας αποπροσανατολίσω! Μπορεί ο μαγειρικός μου οίστρος να μην με οδήγησε σε μεσημεριανή εξτραβαγκάνζα, προηγήθηκε, όμως, η δημιουργία ενός πεντανόστιμου αλμυρού κέικ, ιδανικό για πρωινό με τον καφέ και απόλυτα μεσογειακό. Η συνταγή δεν είναι δική μου,  την διάβασα στο site της Κυρίας Ψυχούλη, το Πιρούνι, του οποία είμαι φανατική αναγνώστρια. Γι’αυτό και δε θα την γράψω εδώ, θα σας δώσω όμως το link, για να τη βρείτε, να τη φτιάξετε και να την ευχαριστηθείτε!


Η συνταγή είναι εδώ.




Enjoy και καλή Σαρακοστή σε όλους σας! J