Κέικ με φακές!

Ναι, έβαλα φακές μέσα στο κέικ. Και ναι, δε θα το μαθαίνατε ποτέ ότι η παράνοια έχει φτάσει σε τόσο προχωρημένο στάδιο αν δεν έβγαινε τόσο νόστιμο που να έπρεπε να σας το σερβίρω οπωσδήποτε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Α στο καλό πια, οτι θέλω θα κάνω, εδώ έξω είναι Ιούνιος και δεν ξέρεις αν θα βγεις από το σπίτι με καπέλο η με ομπρέλα. Και δεν εννοώ ομπρέλα θαλάσσης. Οχι πως εχω πτοηθεί από τα καπρίτσια του καιρού. Όλα κι όλα, εχω ανοίξει λογαριασμούς μαζί του και κάθε πρωί φορτώνω στο αυτοκίνητο όλο το προικιό μου ωστε να είμαι έτοιμη για παν ενδεχόμενο. 

Κι γω, λοιπόν, θα βάλω φακές στο κέικ! Και θα σου πω κι εσένα, ναι, σε σένα μιλάω, να υπερβείς τα στερεότυπα με τα οποία γαλουχήθηκες, να κάνεις την επανάσταση σου και να βάλεις και συ φακές στο κέικ! Γιατί μπορείς! 

Υ.γ. Σφετεριστείτε άφοβα το παραπάνω μανιφέστο της φακής, μοιράζω τα πνευματικά δικαιώματα αυτού του αναμφισβήτητου πνευματικού θησαυρού σε μια στιγμή απελευθερωτικής διαύγειας. 

Υ.γ.2 Αν σας μύρισε κάτι καμμένο, αγνοήστε το. Το μυαλό μου είναι. 

Βέβαια, η ιδέα μόνο δική μου δεν ειναι. Είναι πέρα ως πέρα κλεμμένη. Διότι εκτός από παγωτομηχανή στο γραφείο, εχω κι έναν Κεφαλονίτη, ο οποίος σε ανύποπτο χρόνο  με ενημέρωσε για το εκπληκτικό κέικ με φακές που φτιάχνει η μητέρα του, στα πλαίσια του ενδοεταιρικού bonding που κάναμε! "Καλή φάση" του απάντησα "συνταγούλα έχουμε;" και κάπως έτσι, μου έσκασε mail με την παρακάτω εντελώς παπαρατζίδικη φωτογραφία. 

Δε μου πήγε η καρδιά να πειράξω τη φωτογραφία ή να μεταφέρω τη συνταγή γραπτά με πιο συγκεκριμένες αναλογίες και ποσότητες. Ειλικρινά, ήταν περιττό. Η συνταγή εκτελείται άψογα ακριβώς έτσι όπως είναι. Δεν χρειάζονται ούτε μεζούρες ούτε ζυγαριες, είναι κλασική περίπτωση "μαμαδίστικης" συνταγής, από αυτές που ρωτάς πόσο λάδι να βάλω και σου απαντούν "με το μάτι". Με το μάτι, λοιπόν, την έφτιαξα κι γω και η νοστιμιά της απρόσμενη. Ότι θα έτρωγα φακές για πρωινό, δε θα το φανταζόμουν ποτέ.

Τελικά εκεί κρύβεται η μαγεία. Στο ποσά καινούρια και όμορφα πράγματα μπορούν να συμβούν εάν επιτρέψουμε στον εαυτό μας να σκεφτεί λίγο έξω από τα στερεότυπα και τα καθιερωμένα, αν αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι που ήδη γνωρίζουμε καλά, όμως λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά, να πάρουμε τη γνώση που ήδη κατέχουμε ένα μικρό βήμα πιο πέρα. Δεν είναι κακό να "πείραζουμε" που και που ακόμα και τις πιο πετυχημένες συνταγές. Να παίζουμε με τα υλικά και τις αναλογίες, να γεννιούνται νέες ιδέες και γεύσεις, να αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη να βρει τις λύσεις που το μυαλό μας αδυνατεί να σχηματίσει μπλοκαρισμένο απο εξωγενείς παράγοντες.

Άλλωστε με τόσες απεριόριστες δυνατότητες που υπάρχουν, ποιος ο λόγος να περπατάμε μόνο πάνω στη λεωφόρο και να σνομπάρουμε τα μονοπάτια;

Το κλειδί είναι στη φαντασία μας. 

Το κλειδί ειναι η φαντασία μας.

Enjoy!!

Το καλοκαίρι που άργησε, το κατσίκι που επέστρεψε και το πιοεύκολο &υγιεινό σπιτικό παγωτό...

Έχω αγανακτήσει.

Είναι Κυριακή μεσημέρι και εδώ και δύο ώρες παίζω κρυφτούλι με τον ήλιο. Μαγιό, αντηλιακό, καπέλο, πετσέτες, ψυγειάκι με προμήθειες αρκετές και για τους υπόλοιπους λουόμενους, βενζίνη στο σαραβαλάκι, όλα check! Και ο ήλιος άφαντος! 

Εάν συνεχιστεί αυτή η φαρσοκωμωδία θα αναγκαστώ να προβώ σε πιο δραστικές μεθόδους. Δηλαδή στη μετανάστευση. Σε κάποιο τροπικό κλίμα. Χορηγίες και έρανοι δεκτοί. Σε αντάλλαγμα θα σας στέλνω μάνγκο και καρύδες. Έχω εφαρμόσει από προχτές βράδυ ένα σατανικό σχέδιο για να φέρω πίσω το καλοκαίρι, το οποίο προφανώς έχει χάσει το δρόμο ή εχει απαχθεί. Εφαρμόζω τον χορό της βροχής των Ινδιάνων αντίστροφα. Έχω πάρει σβάρνα τις Αθηναϊκές ταράτσες και πίνω cocktails. Τι εννοείτε δεν εντοπίζετε την συνάφεια των παραπάνω; Μα πως θα εχει αποτελέσματα η επίκληση μου αν δεν πάω σε ένα αρκετά ψηλό σημείο ώστε να απορροφούνται όλες οι εξωγενείς παρεμβολές; Εντάξει, τα cocktails ειναι δική μου προσθήκη. Αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, το καλοκαίρι στην Αθήνα συνεπάγεται ταράτσα και cocktails. Μερικοί κανόνες δεν επιδέχονται εξαιρέσεις. Άλλωστε μια μαργαρίτα λεμόνι στο Λουκούμι και ένα Green Velvet στο Micraasia μπορούν σίγουρα να φέρουν το καλοκαίρι μια ώρα αρχύτερα. Οπότε, γιατί όχι; ;)

Σε άλλα νέα, δίπλα στο νέο μου γραφείο υπάρχει μια παγωτομηχανή με παγωτό βανίλια/σοκολάτα στην οποία έχουμε ελεύθερη πρόσβαση όλοι οι εργαζόμενοι. Εντάξει, το δέχομαι, αυτή ήταν η άσχετη πληροφορία της ημέρας όμως πείτε μου με το χέρι στην καρδιά, εάν σας συνέβαινε κάτι παρόμοιο δε θα νιώθατε μια παρόρμηση να βγείτε με πανό στο Σύνταγμα να το φωνάξετε;

Στα δικά μας και πάλι, εξαφανίστηκε και το τελευταίο Πασχαλινό κατσικάκι απο την κατάψυξη ώστε να αντικατασταθεί άμεσα με σπιτικό παγωτό και παγάκια. Το σπιτικό αυτό παγωτό που έφτιαξα είναι ίσως το πιο εύκολο και υγιεινό παγωτό που μπορείτε να φτιάξετε με 2 μόλις υλικά και χωρίς καθόλου ζάχαρη. Διότι το καλοκαίρι μπορεί να αργεί λίγο να έρθει φέτος αλλά τουλάχιστον δε θα μας βρει απροετοίμαστους όταν τελικά σκάσει μύτη.

Κατσικάκι με Κολοκυθάκια και Baby Πατάτες στο Φούρνο

Υλικά (για 4 μερίδες):

4 μερίδες κατσικάκι

1 1/2 - 2 κιλά κολοκυθάκια

1/2 κιλό baby πατάτες

1 φλιτζανάκι χυμό ντομάτας

Μπόλικος άνηθος

Λίγος δυόσμους

4 κ.σ ελαιόλαδο

Αλάτι & πιπέρι

Οδηγίες:

Πλένουμε καλά το κρέας, το αλατοπιπερώνουμε και το βάζουμε σε προθερμασμένο στους 180°C  φούρνο με λίγο νεράκι για μισή ώρα.

Έν τω μεταξύ σε μια λεκανίτσα βάζουμε τις πατατούλες ολόκληρες και τα κολοκυθάκια κομμένα σε κομμάτια 2-3cm και ρίχνουμε μέσα το αλάτι, το πιπέρι, τον άνηθο, το δυόσμο, το ντοματοχυμό και το ελαιόλαδο και ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά.

Μετά το πέρας της μισής ώρας, προσθέτουμε το περιεχόμενο της λεκανίτσας στο ταψί και συνεχίζουμε το ψήσιμο για 45' ακόμα.

Παγωτό μπανάνας με essence βανίλιας

4 μικρές πολύ ώριμες μπανάνες

1 κ.κ essence βανίλιας

Οδηγίες:

Χτυπάμε στο μπλέντερ τις μπανάνες μέχρι να γίνουν κρεμούλα και προσθέτουμε το essence βανίλιας. Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε στην κατάψυξη για δύο ώρες. Έτοιμο!!

Enjoy!!

Ο "φλεγόμενος" Βάτος....

Πικάντικος Βάτος Βραστός με πατάτες και πιπεριές!

Η τελευταία βδομάδα μπορεί επάξια να στεφθεί ως η βασίλισσα της παράνοιας. Και σας προειδοποιώ, στο ίδιο ακριβώς κλίμα θα κινηθεί και η σημερινή ανάρτηση. Και χωρίς να το έχω προβλέψει ο τίτλος μου ταιριάζει γάντι. Μεταφορά και κυριολεξία, ένα κουβάρι. Σήμερα δε θα βγάλω νόημα. Θα ειναι λέξεις και προτάσεις σκόρπιες, τυχαία ριγμένες στο χαρτί. Γράφοντας ενώ προσπαθώ να αυτολογοκρίνομαι στο βαθμό του εφικτού, νιώθω σαν να έχω ανέβει στην πιο ψηλή κορυφή με μοναδικό σκοπό να αδειάσω στην άβυσσο μια ασφυκτικά γεμάτη βαλίτσα και καθώς τα περιεχόμενα θα προσγειώνονται ατάκτως εριγμένα στο έδαφος, το παζλ θα εχει γίνει χίλια κομμάτια και ότι δεν υπάρχει πια δε μπορεί να σε βλάψει. Ότι δεν υπάρχει πια, δε κατάφερε να σε βλάψει ποτέ. Ενδεχομένως να σε λύγισε λίγο, να φώλιασε μέσα σου την αμφιβολία για το που σταματάει η ελευθερία λόγου και που ξεκινάει η λεκτική "κακοποίηση", όμως στο φινάλε είναι στο χέρι σου να κλείσεις την πόρτα πίσω σου και να αφήσεις τη μιζέρια να συνεχίσει την εξάπλωση της κεκλεισμένων των θυρών.

Ο τραμπουκισμός και η αγένεια είναι επιλογή και όχι συνθήκη. Η σιωπηλή αποδοχή τους ειναι συνενοχή και όχι κατανόηση. Η ανοχή τους δεν είναι φιλευσπλαχνία. "Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις"  κατά τον Χατζιδάκι. Το χιούμορ παύει να είναι χιούμορ όταν κάποιος πληγώνεται. Το αν πληγώνεται εύκολα ή δύσκολα δε σε αφορά, οφείλεις να σέβεσαι τα προσωπικά όρια του διπλανού σου. Να τα προστατεύεις, να τα υπερασπίζεσαι. Χωρίς να τα κρίνεις ή να τα κοροϊδεύεις ή, ακόμα χειρότερα, να τα καταπατάς με την ελπίδα να τα αλλάξει προς όφελός σου επειδή απλά...βαριέσαι και θες με κάτι να σκοτώσεις το χρόνο σου. Το μέσα σου σκοτώνεις, όχι το χρόνο σου.

Συγγνώμη και πάλι για τη χαοτική γραφή μου. Είναι φαινόμενο παροδικό και μεμονωμένο. Τα πολύτιμα μαθήματα, όμως, πρέπει να μοιράζονται κι ας είναι κοινοτυπίες και αυτονόητα για τους πολλούς. Να είσαι αρκετά ώριμος για να αποδέχεται τις αλήθειες της ζωής και αρκετά νέος για να τις αμφισβητείς. Να συνειδητοποιείς ότι ναι, η ζωή προχωράει μπροστά, είτε την ακολουθείς είτε οχι, η διαδρομή όμως δεν ειναι ευθεία, έχει στροφές, στροφές που κρύβουν εκπλήξεις. Δεν είναι αυτές δηλώσεις εκ του ασφαλούς. Μία τέτοια έκπληξη μου επιφύλαξε η μοίρα σήμερα και ενώ όλα έδειχναν πως χάθηκε η ρέντα, η τελευταία ζαριά έφερε ντόρτια. Κι αν σας φαίνεται το κείμενο στολισμένο με κλισέ και λόγια του αέρα, και πάλι δίκιο θα 'χετε, δε σας αδικώ. Ούτως ή άλλως, όμως, όλα έχουν ειπωθεί εδώ και αιώνες. Είναι, όμως, μεγάλο πράγμα να μη σε προδίδει το ένστικτό σου όταν οι φωνές γύρω σου σου υποδεικνύουν τον συμβιβασμό ως μόνη διέξοδο.

Γι'αυτό να την αδειάζετε την βαλίτσα αν σας βαραίνει, πιο πιθανό ειναι να νιώσετε ανάλαφροι παρά άδειοι. Αφήστε που πλέον υπάρχει ελεύθερος χώρος.

Η συνταγή για τα τυπικά σήμερα. :) Μη σας αποπροσανατολίσω εντελώς.

Υλικά:

4 μερίδες βάτος

1 μεγάλη πατάτα ή 2 μέτριες

1 μεγάλη πράσινη πιπεριά η 2 μικρές

2 σκελίδες σκόρδο

2 πρέζες μπούκοβο

Αλάτι/πιπέρι

Μαϊντανός

3 κ.σ ελαιόλαδο

1 λεμόνι, το χυμό του

Ρίγανη

Οδηγίες:

 Σε ένα βαθύ τηγάνι βάζουμε νερό και μόλις αρχίσει να βράζει ρίχνουμε την πατάτα κομμένη σε κυβάκια και την πιπεριά κομμένη σε ροδέλες. Σε 5' προσθέτουμε και τα φιλέτα του βάτου, τα οποία έχουμε πλύνει καλά. Σε 20' γυρίζουμε το ψάρι και αν χρειαστεί αφαιρούμε λίγο νερό. Προσθέτουμε το ελαιόλαδο, το λεμόνι, το μπούκοβο, το αλατοπίπερο και τη ρίγανη και το αφήνουμε να βράζει για άλλα 10'. Στη συνέχεια κλείνουμε το μάτι της κουζίνας, πασπαλίζουμε με το φρεσκοκομμένο μαϊντανό και βάζουμε το καπάκι στο τηγάνι για άλλα 5' πριν σερβίρουμε. Οι χρόνοι ενδεχομένως να διαφέρουν λίγο από κουζίνα σε κουζίνα.

Enjoy!!